Pablo Rosario is een alleraardigste, bescheiden, zelfkritische en positieve jonge speler. Toch is de middenvelder verre van populair bij de eigen aanhang. Maar is Rosario wel een middenvelder?
De nog altijd jonge Rosario speelt momenteel als het ware als een voetballer die beseft dat PSV een niveau te hoog gegrepen is. Het mag na anderhalf jaar een basisplaats te hebben gehad gezegd worden: Pablo Rosario vertraagd veelal het spel, lijdt veelvuldig balverlies, heeft moeite met snelle aannames én de voortzetting en kiest nagenoeg altijd voor zekerheid en de achterwaartse pass. Gezegd moet ook worden dat de uitbeurt in Den Haag een lichte opleving betekende voor Rosario, rekening houdend met een zwakke en kwetsbare tegenstander. Zijn passing was na een zwak begin voldoende te noemen en de voorwaartse passes vertrokken deze wedstrijd wel strak en met snelheid van zijn voeten.
Het thuispubliek op de tribunes van het Philips Stadion kan het spel van Rosario in ieder geval niet meer aanzien en daarin heeft de aanhang een punt. Geregeld is de veel geplaagde middenvelder het mikpunt van ontevredenheid en daarmee fluitconcerten. De toch al Kritische PSV aanhang verwacht nu eenmaal meer van een middenvelder van topclub PSV.
Zijn start bij PSV was zeer voortvarend te noemen. De middenvelder kon meeliften op de golven van een goedlopend en vooral winnend elftal. Het eerste half jaar onder Mark van Bommel was qua spel vaak een verademing te noemen, de jonge Rosario hield zich moeiteloos staande op het middenveld en wist zelfs Oranje te halen. Zijn diagonale schot in de thuiswedstrijd tegen Internazionale was een bewijs van zijn dadendrang en gegroeid vertrouwen. Maar daarna… wat is er daarna, een kalenderjaar lang, allemaal gebeurd met de ontwikkeling en de mindset van Rosario?
Rosario overleefde alle rampspoed en is nog steeds basisspeler. Duidelijk is inmiddels wel dat Rosario meer dan gemiddeld een speler is, die op basis van vertrouwen een wedstrijd speelt. De grote en sterke verdedigende middenvelder maakt veel te weinig gebruik van zijn fysiek en imponeert zelden in de duels. Een kopsterke speler is Rosario ook geenszins. Terugkijkend naar de laatste anderhalf jaar vallen twee zaken op: Rosario speelde een geweldig eerste half jaar met veel voorwaartse passing en de middenvelder van dienst staat wekelijks op het wedstrijd formulier als basisspeler.
Als je zo lang ondermaats presteert kun je niet meer spreken van een vormdip of een mindere periode. Achteraf is het altijd makkelijk oordelen maar het heeft er alle schijn van dat de inmiddels qua spel gevallen Rosario, een half jaar boven zijn stand geleefd (lees: gespeeld) heeft. Diezelfde conclusie zou je over het gehele elftal zou kunnen trekken want na het uitstekende eerste half jaar van Mark van Bommel bij PSV, waarin ook in Europa redelijk goed werd gespeeld, bleef er weinig meer over en geraakte de ploeg niet meer uit de negatieve spiraal.
Rosario is het voorbeeld van een speler die vertrouwen moet voelen en daar dan ook naar weet te acteren. In de thuiswedstrijd tegen Willem II zag je Rosario zichtbaar opleven toen de ‘veilige’ 2-0 op het scorebord stond. Meteen zette hij extra druk, tackelde op overtuigende wijze en zette keer op keer veel feller aan in de duels. Ook in Den Haag zag je dezelfde patronen terug in het spel van de bekritiseerde middenvelder. De 0-1 score leek voor Rosario opnieuw bevrijdend te werken want de voorwaartse passes vertrokken harder en zuiverder van zijn voet dan in het eerste moeizame kwartier dat zich voltrok.
Balverlies betekent bij Rosario vrijwel meteen dat er daarna een pass op zekerheid wordt gespeeld; namelijk achterwaarts naar Schwaab of naar Viergever. In het Car Jeans Stadion van ADO voelde Rosario na de 0-1 het vertrouwen toenemen en passte hij weer veelal voorwaarts. Ook valt op dat de middenvelder veelvuldig met armgebaren aanwijzingen geeft aan zijn ploeggenoten maar zelf steevast voor de veilige optie achterwaarts kiest. Steeds als de middenvelder breed passt en kiest voor veiligheid, volgen de armgebaren richting zijn ploeggenoten in de achterhoede. Waarom bedenkt de controleur zelf geen oplossingen, die voorwaarts te noemen zijn? Het veilige terugspelen is iedere PSV fan een doorn in het oog geworden.
Wat zijn armgebaren en aanwijzingen aangaan, betekende de verliespartij tegen Ajax in de Arena het absolute dieptepunt van de afgelopen maanden. Rosario liet na zeer matig verdedigen van Hendrix zijn man lopen, sjokte achter de Ajax aanvallers aan maar was niet te beroerd om na de 1-0 van Promes met opnieuw wilde armgebaren en aanwijzingen zijn medespelers terecht te wijzen, terwijl zijn verdedigende actie iedere vorm van afkeur verdiende.
Is Pablo Rosario wel een middenvelder? Is de sterke controleur, die zijn imposante lichaam maar zelden goed weet te gebruiken in de duels, niet een centrale verdediger in plaats van een middenvelder, die louter achterwaarts denkt? Rosario werd in zijn periode bij Jong Oranje al eens een centrale verdediger gezien. Een sterke imposante verdediger, die het spel voor zich moet hebben.
Feit is ook dat zowel Mark van Bommel als Ernest Faber Rosario steevast als eerste op het wedstrijdformulier weten te posten. Week in week uit, maand in en maand uit is Rosario een basisspeler. Duidelijk is ook geworden dat de middenvelder ongehoord veel krediet heeft. Het blijft interessant te aanschouwen hoe de carriere van Rosario zich verder gaat voltrekken en op welke positie.
