Romario de Souza Faria, pareltje van PSV en voormalig wereldspits. De Braziliaanse samba vedette maakt nog steeds veel los onder voetballiefhebbers en lijkt nog steeds niet vergeten. Nog steeds worden zijn kwaliteiten als exceptioneel gezien.
Zo was het Pierre van Hooijdonk die vorige week in zijn column in VI hard uithaalde naar de vervelende en irritante Feyenoord spits Michiel Kramer. Wie? Ja Michiel Kramer, dat irritante mannetje uit Den Haag met de losse ellebogen gaat wekelijks zij boekje te buiten maar lijkt door niemand gecorrigeerd te worden, zag ook Pierre van Hooydonk. “Kramer loopt erbij en denkt dat hij Romario is”, sabelde van Hooijdonk Kramer neer. Een ander speler met ADO roots heeft weer een hele andere herinnering aan Romario. Marco Gentile maakte in maart 1990 een grove overtreding op de Braziliaan, die bij een 9-0 tussenstand alleen op de ADO goal af ging. Gentile brak daarbij het been van de wereldberoemde spits. In de Fox Sports docu over ‘de kerstboom van Co Adriaanse’ wordt Gentile weer herinnert aan de overtreding. Gentile blijkt er ruim 25 jaar later nog steeds vrijwel dagelijks op te worden aangesproken. Iets wat Gentile dwars zit en waar hij veel moeite mee heeft, blijkt uit zijn woorden in documentaire.
Het verhaal van Marco Gentile in de Fox Sports docu over ‘de Kerstboom’ van Co Adriaande:
“Ik ben een voetballer van wie iedereen beweert: buiten het veld een ideale schoonzoon maar daarbinnen een beest. In negen wedstrijden voor Volendam kreeg ik drie gele kaarten en tegen Roda dus rood. Het waren geen gemene overtredingen. Schoppen, slaan en spuwen doe ik niet, maar ik ga tot het uiterste. In een duel zal ik nooit mijn poot terugtrekken. In het geheugen van zowat elke voetballiefliebber is mijn trap tegen Romario opgeslagen. In elk interview komt het weer aan de orde, terwijl het toch alweer 25 jaar geleden is. Maar ik heb me er inmiddels mee verzoend dat dat incident me mijn hele leven zal achtervolgen, terwijl het nota bene een ongeluk was. Ik wist namelijk echt niet wat er precies gebeurde. We stonden met 9-0 achter tegen PSV. Romario ging op onze keeper af, ik erachteraan. Ik zag onze doelman uitkomen, maakte een sliding, voelde dat ik hem raakte en even later zag ik Romario achter de zijlijn liggen. Ik dacht even dat het door onze keeper kwam.
Na de wedstrijd hoorde ik dat hij zijn been had gebroken. Ik was zo groen als gras, ik ging de kleedkamer uit en ineens trok iemand me de perskamer binnen waar tientallen journalisten de ene na de andere gekke vraag op me afvuurden. De één had het over een aanslag, de ander over een charge. “Charges laten we over aan de ME”, zei trainer Adriaanse die me gelukkig kwam steunen. Ik wist namelijk absoluut niet met die situatie om te gaan. In die hetze spande PSV-chirurg Van den Hoogenband de kroon.
Hij maakte me helemaal af in de pers, terwijl een chirurg daar toch niets over dient te zeggen. Maar goed, ik heb Romario een fruitmand gestuurd, het jaar daarop stond hij weer tegen me. Hij heeft er geen woord meer aan vuil gemaakt. Ik heb er nog gewoon dagelijks last van. Steeds maar weer wordt ik aangesproken over die ene overtreding. Ik heb daar veel moeite mee.
Toch heeft die hetze mij mentaal gesterkt. Hoe irritant ik die ook reacties vond, ik ben toch altijd mezelf gebleven, ben niet door die negativiteit ontspoord. Na een gesprek merken mensen vaak verbaasd op: “Je valt eigenlijk best mee. In het veld ben je ontzettend agressief en fanatiek”. Die mensen denken dus blijkbaar: hij is zo in het veld, dus ook daarbuiten. Ik baal van die kortzichtigheid. Ze begrijpen niet dat voetballen slechts een onderdeel is van mijn persoonlijkheid en beoordelen me helemaal op mijn voetbalstijl. Terwijl ik thuis een gezin heb, in de opvoeding van mijn tweeling van zes jaar steek ik veel tijd en energie”.
