Gaston Pereiro: Zuid-Amerikaan zonder winnaarsmentaliteit.
Net als veel andere PSV’ers speurde ik in de zomer van 2015 het Internet af op zoek naar beelden van Gaston Pereiro. Wat ik zag, beviel me wel: een frêle, ietwat eigenzinnige linkspoot met een passeerbeweging en scorend vermogen. Een speler die –mits hij in of dicht bij de zestien van de tegenstander speelt- voor behoorlijk wat gevaar kan zorgen. Na de slopende onderhandelingen met zaakwaarnemer en beroepscowboy Paco Casal was de opluchting groot toen de kogel eindelijk door de kerk was en Pereiro tekende voor onze prachtige club. (Verondersteld!) Zuid-Amerikaans gif en talent badend in de Noord-Brabantse warmte van de Herdgang waren immers vaak een formule gebleken voor succes en transferrecords. Hoe anders is de realiteit na ruim drie seizoenen. En hoe lang houdt een trainer vast aan potentieel?
Aanvankelijk was ik zeer content toen Mark van Bommel afgelopen zomer zijn vertrouwen uitsprak in Pereiro. Hij leek te zien wat ik ook altijd zag: een ongekend potentieel. Van Bommel predikte dominant voetbal en juist dat soort voetbal –op de helft van de tegenstander- is Pereiro op het lijf geschreven. Dit bleek direct in de wedstrijd tegen Utrecht: hij was dominant, scoorde en steelde de show met flitsend aanvalsspel. Het was een van die wedstrijden waarin mijn hoop beantwoord werd. In wedstrijden echter waarin PSV op eigen helft acteert en er gevochten moet worden, dwaalt Pereiro hopeloos over het veld. Alsof het hem letterlijk niets interesseert en alsof Van Bommel hem niet -zoals elke supporter zou doen- dagelijks wijst op het belang van het fenomeen strijd. Bijkomend probleem in mijn ogen is het feit dat een andere middenvelder –Jorrit Hendrix- vaak voetballend niet in staat is onder druk uit te voetballen. Feitelijk speelt PSV in dit geval met een letterlijk waardeloos middenveld. Hierdoor is er voortdurend druk op de laatste linie en ontbreekt elke aansluiting met de voorhoede, waardoor ook Lozano en Bergwijn en vooral Luuk de Jong verworden tot op het oog domme krachten. Ik durf dit tactisch falen van Van Bommel te noemen.
Laat ik tot slot even duidelijk maken dat ik op geen enkele manier met het bekende Pereziaanse en Van Hooijdonkiaanse opportunisme en overdrijven geassocieerd wil worden. PSV presteert onder de hoede van Van Bommel tot dusverre uitstekend. En hoewel dit schrijven wel degelijk te maken heeft met het zoveelste Kuip-echec, is het ronduit belachelijk het traditionele falen tegen Feyenoord toe te schrijven aan het slechte spel van een individu. Temeer het volledige elftal in mijn ogen gisteren door de ondergrens zakte. Feit is echter wel dat Pereiro symbool stond voor alles wat er gisteren fout ging: een gebrek aan beleving, strijd en mannelijkheid. Inderdaad: dat wat de basis voor succes zou moeten zijn. En al helemaal in De Kuip. En waar ik tot gisteren voortdurend zijn in mijn ogen enorme talent verdedigde, heeft mijn vertrouwen en het daarmee gepaard gaande geduld gisteren een behoorlijke deuk opgelopen.
Pereiro lijkt de enige Zuid-Amerikaanse voetballer zonder winnaarsmentaliteit te zijn. En wachten op de Uruguayaanse Eruptie is als wachten op een slak met een diamant op zijn rug: op een gegeven moment laat je de diamant voor wat het is en ga je verder met je leven. Omdat je misschien wel anders wilt maar niet anders kan. Ik hoop dat Mark geleerd heeft en inziet dat er meer tactische smaken zijn.
Lucas Ursem
