Edwin van Ankeren, Stanley Menzo, Andreas Isaksson of recenter Adam Maher. Zomaar wat namen van spelers die het door de jaren moeilijk gehad hebben bij PSV. Moeilijk in de zin van het genieten van weinig populariteit bij de aanhang. Uiteraard is dit vaak een gevolg van tegenvallende prestaties én een gebrek aan kwaliteiten welke verwacht worden bij een club van het niveau PSV.
Soms heeft het ook van doen met de houding van een speler, zoals bij Maher het geval is. Ook voor Maher geldt dat naast zijn gemakzuchtige slappe houding en weinig overtuigende manier van voetballen, ook een gebrek aan kwaliteiten een rol speelt. Andreas Isaksson had weer het nadeel dat hij de immens populaire Gomes moest vervangen maar ook de kille, slappe en afstandelijke uitstraling van de Zweed kon weinig PSV fans bekoren. De naam van Luciano Narsingh kan onderhand wel worden toegevoegd aan het rijtje ‘anonieme’ spelers waar het publiek het helemaal mee gehad heeft. Wat dat betreft is het positief te noemen dat het contract van Narsingh in de laatste fase zit en een verlenging hiervan voor zowel club, speler als fans weinig zinvol is. Het seizoen van Narsingh is wederom een seizoen van uitersten. De grillige en soms te onzekere vleugelspeler maakt nauwelijks vorderingen en ontwikkelde zich tot nog toe geenszins. Het soms dramatische spel is een doorn in het oog van de PSV fans, die graag technisch begaafde spelers op de vleugels willen zien excelleren. ‘Met Luciano Narsingh win je de oorlog niet’, is een typische omschrijving van de speler in kwestie en tevens een veel gehoorde uitspraak op de tribunes.
Na eerder al massaal uitgefloten geweest te zijn door de eigen aanhang in de thuiswedstrijd tegen FC Utrecht, bereikte het spel maar ook het verblijf van Narsingh bij PSV afgelopen zaterdag een nieuw dieptepunt. Hemeltergend slecht kwam de buitenspeler in de wedstrijd tegen Willem II voor de dag. Het gebrek aan techniek en pure klasse was opnieuw duidelijk waarneembaar in een wedstrijd waarin zijn medespelers hem ook niet bepaald nauwkeurig bediende. Toch zakte Narsingh met zijn spel door de ondergrens wat aannames, passing en afronding betrof. Het publiek trakteerde hem meermaals opnieuw op een fluitconcert en de wissel van Pereiro werd duidelijk niet gewaardeerd. De uiteindelijk latere wissel van Narsingh was opnieuw aanleiding voor een afkeurend fluitconcert. Hiermee bereikte Luciano Narsingh een dieptepunt in zijn periode bij PSV, los van de gemiste slap ingeschoten strafschop in Madrid. Laat het de laatste pijnlijke wissel van Narsingh bij PSV geweest zijn. Zowel supporters als speler in kwestie verdienen beter.
